Ik sta in de bakker en ben aan het afrekenen. Naast mij staat een man (donker haar, brilletje, winterjas). Hij zegt: “Doe maar het brood dat je hebt.”
”Weer voor de vogeltjes?” vraagt de bakker. “Ja, die moeten ook eten.” Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld en we raken in gesprek. “Dus u geeft de vogeltjes vers brood van de bakker?” vraag ik terwijl we samen uit de bakker lopen. “Natuurlijk, dieren zijn net als mensen. Zij verdienen het beste. Ik hou heel veel van dieren. Mijn honden krijgen ook het allerbeste voedsel.”
“Wat mooi dat u zo’n liefde voor de natuur heeft. Mag ik een foto van u maken?”. Hij fronst en kijkt me peinzend aan: “Ik wil niet in de krant. Dit is niet speciaal wat ik doe. Iedereen behoort dit te doen. Vooral met deze kou, dan kunnen vogels moeilijker aan eten komen.” Hoe dichter we bij de sloot komen, hoe enthousiaster hij begint te vertellen. “Zie je die reiger? Hij weet dat ik eraan kom.” De broodzakken gaan open en hij strooit er op los. Boven ons een gefladder van jewelste. We nemen afscheid en ik beloof dat hij niet in de krant komt, maar wel op mijn Blog. Mag ik jullie voorstellen aan de grote dierenvriend “Ali”?
Ik denk dat het goed is dat we onze kinderen liefde voor de natuur bijbrengen.
