september 2018

“Nee mevrouw, we kunnen u niet helpen. We hebben geen speciale stekkers.”

Daar sta ik dan te balen in de bibliotheek op Curacao. De pinnige bibliothecaresse is ook niet van plan om een alternatief te bieden voor mijn laptop waarvan de batterij leeg is. Allerlei gedachten gieren door mijn hoofd, want ik moet de powerpoint presentatie echt afmaken. Hoe erg ik ook mijn hersens breek, er schiet me niks te binnen.

“Wat voor computer heb je?”, hoor ik een stem achter mij.

Ik kijk om en zie een dame met opgestoken dreads, een mouwloos shirtje en donkberbruine ogen.

“Uuh een Apple, maar die heeft een speciale stekker nodig”.

“Loop maar mee, je mag die van mij wel lenen.”

Ik loop schaapachtig mee en warempel, de stekker die ik nodig heb. Deze aardige daad heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar de dame.

Als ik de stekker terugbreng vraag ik haar naar haar passie. Ze blijft even stil en zegt dan:

’Eigenlijk ben ik een praktivist. Voor mij is hergebruik belangrijk.’

Mijn gedachten blijven hangen bij het woord praktivist. Dus ik besluit te vragen:

”Wat doe je dan als praktivist?”

“Het is mijn eigen versie van activisime. Ik probeer dingen te veranderen op kleine schaal. Minder afval te creëren door simpele aanpassingen. Dus ik doe boodschappen die niet verpakt zijn.”

Dat lijkt me wel een uitdaging. Hoe breng je dit over op anderen?

“Ik werk met jongeren en doordat ik praktische dingen ontwerp die hergebruikt worden, kan ik mijn kennis overdragen.”

Stel je voor dat je de wereld kan toespreken, wat zou je zeggen?

“Met heel weinig middelen een positieve impact hebben op jouw directe wereld om je heen.”

“Wat een mooie boodschap”

“Ja, dat is eigenlijk de enige manier waarop ik mezelf kan empoweren, door kleine concrete stappen te maken. De problemen in de wereld zijn namelijk zo overwhelming.”

Ik dank haar voor haar mooie les en mag een foto maken. In haar hand een herbruikbare, natuurlijke afbraak (effe opzoeken) blik. Waar ze elke keer water in doet.

Mag ik jullie voorstellen aan Nadine Varsovia?

Misschien kan jij jezelf ook uitdagen om een keer verpakkingsvrij te koken. Ik heb het geprobeerd en het maakte mij veel bewuster van wat ik eet. Ik merkte dat ik al die verpakkingen als een soort vanzelfsprekendheid zag. En dat is het niet, onze planeet wordt door plastic bedolven.

“Lekker yu”, zegt onze chauffeur. De Caribische klanken komen uit de boxen en hij beweegt ritmisch van links naar rechts achter het stuur.

Het is de taxichauffeur die ons van Hato (vliegveld Curacao) naar het appartement rijdt.

“U heeft veel plezier in uw werk”, merk ik bijna onnodig op.

“Natuurlijk dat moet je hebben.”

“Wat is uw passie?”

“Om anderen te helpen om hun weg te vinden. Laatst had ik een Frans echtpaar die achter me aan reden, want ze wisten niet waar ze naartoe moesten. Toen ze uiteindelijk waren aangekomen kreeg ik kusjes, zelfs van die man ‘muah’ ‘muah’ zo op mijn wang. In Frankrijk doen ze dat en ze waren zo blij. Als mijn klanten blij zijn ben ik het ook.”

We staan bij de stoplichten en hij gaat los. Moves die ik nooit eerder gezien heb in een taxi.

“Danst u vaak?”

“Ey ik dans altijd, want weet je mensen kunnen van alles van je afnemen, maar niet de dingen die in jou zitten.”

“Wat zou u tegen de wereld willen zeggen?”  Inmiddels zijn we aangekomen bij het appartement.

“Skucha( = luister), no ta importa kiko bo ta infrenta din bida, paso nos a nanse ku tur kos den nos mes pa enfrenta tur kos din bida, konfia riba esei

(Het maakt niet uit met welke situatie je te maken krijgt in dit leven. Wij worden geboren met alles wat we nodig hebben om de situaties in dit leven aan te gaan. Vertrouw hierop).”

“Wat een mooie les, mag ik een foto van u maken?”

“Natuuurlijk, foto, video alles mag je van me maken. Vertel het aan al je vrienden, want echt zo blijf je vrolijk in dit harde leven.”

Mag ik jullie voorstellen aan de swingende taxichauffeur Ralph Luidens?

Mijn werk/vakantie is bruisend begonnen…zonnige groeten vanuit dushi Korsou