Jong van geest

Ik loop met ferme stappen door Punda tot de eerste spetters van een fikse bui zich kenbaar maken. Er is een klein afdakje waar een man staat. Ik sprint er naartoe. Hij ontvangt me met een goedkeurend lachje en ons gesprek begint.

“Ami ta e ruman di Julian Coco” (ik ben de broer van Julian Coco) zegt hij trots. Ik ken geen Julian, maar aan zijn gezicht te zien moet het een beroemdheid zijn. Ik probeer zo enthousiast mogelijk te reageren.”Kwantu aña bo ta kere mi tin?” (Hoe oud denk je dat ik ben) “uuuhm vijfenzeventig jaar” zeg ik twijfelend. Hij gaat nog rechter staan en zegt glunderend: “mi tin nobenta aña” (ik ben negentig jaar oud).

“U bent zo sterk, wat is uw geheim?” “Mi ta trankil, mi no ta rabia, no prekupa tan poko, mi gusta hende.” (Ik ben relaxt, ik word niet boos, ik pieker niet, ik hou van mensen).

We praten verder over het verschil tussen vroeger en nu. Hij mist de hechte band met zijn omgeving. “Wat zou u tegen de mensheid willen zeggen?”.

“Biba na pas ku otro, no discrimina niun nashon. Dios a kria nos tur. Nos ta igualmente” (Woon in vrede met elkaar, discrimineer geen enkel volk. God heeft voor ons allen gezorgd. We zijn gelijk.)

Ik bedank hem voor zijn prachtige boodschap Inmiddels is de regen gestopt en vervolg ik mn weg.

Mag ik jullie voorstellen aan Juan Coco?