Ik kom om half drie aanrennen op de afdeling Diabetes. Tien minuten te laat. Voordat ik bij de balie ben, word ik begroet door de assistent: “Dag mevrouw Maduro, neemt u plaats” zegt ze lachend. Ik plof op een stoel in de wachtkamer en raak aan de praat met andere patiënten.
Tot het moment dat één van de patiënten mij vraagt of ik denk nog aan de beurt te komen. Ik kijk op de klok en het is kwart voor vijf. Zodra de deur opengaat, blér ik net iets te hard naar de co-assistent of ik nog aan de beurt kom. “Nou, mevrouw we lopen uit, dus u zal moeten wachten” en hij sluit de deur. Binnen no time gaat de deur weer open en word ik binnen geroepen. “Ja, uuh”, zegt hij aarzelend, “de dokter is u vergeten.”
Al mijn frustratie en ongeduld stromen weg en ik denk: “Wat eerlijk… Hij is me gewoon vergeten.” Voordat die gedachten uit mijn hoofd zijn zie ik mijn dokter binnenstormen en hij stort op zijn knieën. “Mea culpa” en hij grijpt naar z’n hoofd. “Sorry ik ben je vergeten.” En hij zet een fles wijn voor me neer. Ik zie dat het sparkling witte wijn is en denk: “Oeh da’s lekker.”
“Deze wijn heb ik gekregen van een patiënt en komt uit Oostenrijk. Ik mocht het aan iemand geven als het zijn/haar gezondheid ten goede zou komen. Nu geef ik het aan jou. IJskoud smaakt hij het lekkerst. Niet tegen dokter Meester zeggen.” Ik barst in lachen uit en vraag hem uiteraard om een foto van dit tafereel te maken. Zodat jullie ook mee kunnen genieten van mijn grappige dokter.
Mag ik jullie voorstellen aan professor dr. Dees Brandjes? ☺
