“Nee mevrouw, we kunnen u niet helpen. We hebben geen speciale stekkers.”

Daar sta ik dan te balen in de bibliotheek op Curacao. De pinnige bibliothecaresse is ook niet van plan om een alternatief te bieden voor mijn laptop waarvan de batterij leeg is. Allerlei gedachten gieren door mijn hoofd, want ik moet de powerpoint presentatie echt afmaken. Hoe erg ik ook mijn hersens breek, er schiet me niks te binnen.

“Wat voor computer heb je?”, hoor ik een stem achter mij.

Ik kijk om en zie een dame met opgestoken dreads, een mouwloos shirtje en donkberbruine ogen.

“Uuh een Apple, maar die heeft een speciale stekker nodig”.

“Loop maar mee, je mag die van mij wel lenen.”

Ik loop schaapachtig mee en warempel, de stekker die ik nodig heb. Deze aardige daad heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar de dame.

Als ik de stekker terugbreng vraag ik haar naar haar passie. Ze blijft even stil en zegt dan:

’Eigenlijk ben ik een praktivist. Voor mij is hergebruik belangrijk.’

Mijn gedachten blijven hangen bij het woord praktivist. Dus ik besluit te vragen:

”Wat doe je dan als praktivist?”

“Het is mijn eigen versie van activisime. Ik probeer dingen te veranderen op kleine schaal. Minder afval te creëren door simpele aanpassingen. Dus ik doe boodschappen die niet verpakt zijn.”

Dat lijkt me wel een uitdaging. Hoe breng je dit over op anderen?

“Ik werk met jongeren en doordat ik praktische dingen ontwerp die hergebruikt worden, kan ik mijn kennis overdragen.”

Stel je voor dat je de wereld kan toespreken, wat zou je zeggen?

“Met heel weinig middelen een positieve impact hebben op jouw directe wereld om je heen.”

“Wat een mooie boodschap”

“Ja, dat is eigenlijk de enige manier waarop ik mezelf kan empoweren, door kleine concrete stappen te maken. De problemen in de wereld zijn namelijk zo overwhelming.”

Ik dank haar voor haar mooie les en mag een foto maken. In haar hand een herbruikbare, natuurlijke afbraak (effe opzoeken) blik. Waar ze elke keer water in doet.

Mag ik jullie voorstellen aan Nadine Varsovia?

Misschien kan jij jezelf ook uitdagen om een keer verpakkingsvrij te koken. Ik heb het geprobeerd en het maakte mij veel bewuster van wat ik eet. Ik merkte dat ik al die verpakkingen als een soort vanzelfsprekendheid zag. En dat is het niet, onze planeet wordt door plastic bedolven.

“Lekker yu”, zegt onze chauffeur. De Caribische klanken komen uit de boxen en hij beweegt ritmisch van links naar rechts achter het stuur.

Het is de taxichauffeur die ons van Hato (vliegveld Curacao) naar het appartement rijdt.

“U heeft veel plezier in uw werk”, merk ik bijna onnodig op.

“Natuurlijk dat moet je hebben.”

“Wat is uw passie?”

“Om anderen te helpen om hun weg te vinden. Laatst had ik een Frans echtpaar die achter me aan reden, want ze wisten niet waar ze naartoe moesten. Toen ze uiteindelijk waren aangekomen kreeg ik kusjes, zelfs van die man ‘muah’ ‘muah’ zo op mijn wang. In Frankrijk doen ze dat en ze waren zo blij. Als mijn klanten blij zijn ben ik het ook.”

We staan bij de stoplichten en hij gaat los. Moves die ik nooit eerder gezien heb in een taxi.

“Danst u vaak?”

“Ey ik dans altijd, want weet je mensen kunnen van alles van je afnemen, maar niet de dingen die in jou zitten.”

“Wat zou u tegen de wereld willen zeggen?”  Inmiddels zijn we aangekomen bij het appartement.

“Skucha( = luister), no ta importa kiko bo ta infrenta din bida, paso nos a nanse ku tur kos den nos mes pa enfrenta tur kos din bida, konfia riba esei

(Het maakt niet uit met welke situatie je te maken krijgt in dit leven. Wij worden geboren met alles wat we nodig hebben om de situaties in dit leven aan te gaan. Vertrouw hierop).”

“Wat een mooie les, mag ik een foto van u maken?”

“Natuuurlijk, foto, video alles mag je van me maken. Vertel het aan al je vrienden, want echt zo blijf je vrolijk in dit harde leven.”

Mag ik jullie voorstellen aan de swingende taxichauffeur Ralph Luidens?

Mijn werk/vakantie is bruisend begonnen…zonnige groeten vanuit dushi Korsou

Ik kom om half drie aanrennen op de afdeling Diabetes. Tien minuten te laat. Voordat ik bij de balie ben, word  ik begroet door de assistent: “Dag mevrouw Maduro, neemt u plaats” zegt ze lachend. Ik plof op een stoel in de wachtkamer en raak aan de praat met andere patiënten.

Tot het moment dat één van de patiënten mij vraagt of ik denk nog aan de beurt te komen. Ik kijk op de klok en het is kwart voor vijf. Zodra de deur opengaat, blér ik net iets te hard naar de co-assistent of ik nog aan de beurt kom. “Nou, mevrouw we lopen uit, dus u zal moeten wachten” en hij sluit de deur. Binnen no time gaat de deur weer open en word ik binnen geroepen. “Ja, uuh”, zegt hij aarzelend, “de dokter is u vergeten.”

Al mijn frustratie en ongeduld stromen weg en ik denk: “Wat eerlijk… Hij is me gewoon vergeten.” Voordat die gedachten uit mijn hoofd zijn zie ik mijn dokter binnenstormen en hij stort op zijn knieën. “Mea culpa” en hij grijpt naar z’n hoofd. “Sorry ik ben je vergeten.” En hij zet een fles wijn voor me neer. Ik zie dat het sparkling witte wijn is en denk: “Oeh da’s lekker.”

“Deze wijn heb ik gekregen van een patiënt en komt uit Oostenrijk. Ik mocht het aan iemand geven als het zijn/haar gezondheid ten goede zou komen. Nu geef ik het aan jou. IJskoud smaakt hij het lekkerst. Niet tegen dokter Meester zeggen.” Ik barst in lachen uit en vraag hem uiteraard om een foto van dit tafereel te maken. Zodat jullie ook mee kunnen genieten van mijn grappige dokter.

Mag ik jullie voorstellen aan professor dr. Dees Brandjes? ☺